Tut elimi...

Boşa haykırışları duydukça kulaklarım, dilim lâl!

Kaderi keder değil bu insanların; ahh düşüncelerdeki zincir!

70 yıllık elleriyle çöpte ekmeğini arayan kadın, yırtık çorabından çocuk pembeliğindeki topuğu görünen simitçi oğlan, lüle saçlarına taç yapsa daha güzel duracak, elindeki satılık papatyalarla kız çocuğu. ...

Gencecik dilencilerin kucağındaki, geleceği meçhul kundaktaki bebelerin yanından geçip gidiyoruz, istismarlarına alet olmadığımız edasıyla.

Hep sömürülen bu insanların, sömürebilecekleri tek şey vicdanlar, ama fark etmiyorlar ki artık hemen herkeste o da kör!

Gözler parada, şanda, kalmadı insana dönük yüz. Diller yalan söylüyor, eller haramda. Din de vicdan da cüzdanda.

Çöpte ekmek arayan insanlar,
aç yatan çocuklar,
işsizliğin cinnetiyle ailesini katleden babalar bir eliniz hep yakamda.
Çığlığımda boğuluyorum.
İğdiş ettiğimiz insanlığımızla, kendimize tecavüz ediyoruz aslında; bu yüzden tatmin olmuyor balçık bedenlerimiz.
Bu yüzden hep karanlıkta yüzlerimiz.
Ey İnsanlık!
Gürültülerimiz içinde kulak vermediğimiz sesin yorgun.
Yarattığımız bataklık içinde debelenirken, uzanan elin çaresiz.
Yine de umutsuz değilsin bir avuç insandan:
Yüzünü insana dön,
Yüreğini sevgiye aç,
Sevinç şarkılarıyla kolkola kenetlen.
Sırtını insana dayamaktan korkma, demekte sesin.
Tut elimizi insanlık, bırakma!
Kendimize yeniden inanmaya ihtiyacımız var.