Ördekli'deki yetenek!

İnternet sayfalarında gezindiğinizde, bu söz üzerine Tatlıses'in hedef alındığı nice eleştiri okursunuz. "O zaman paran yoktu ama şimdi .ok gibi paran var, şimdi geliştir kendini" gibisinden, madalyonu bir yüzüyle ele alan yazılar vs.

Türkiye gündemi, Hükümetin 10 şiddetinde depreme bile direnç gösterdiği günümüzde, benim, yıllar öncesinde kalmış "abuk" denilebilecek bir konuyu kaleme almam, hiç de aklı yetkin bir insanın yapacağı iş mi, Allahaşkına!

Gözlemlerim çerçevesinde muhakemelerimin beni getirdiği nokta şu ki, güzel ülkemde hemen hemen herkes, olumsuz bir olayın nedenlerini ortadan kaldırmak konusunda kafa yormaz, ama sonuçlar üzerine mangalda kül bırakmaz.

Buna en iyi örneklerden biri kadına şiddet konusudur; öldürülen kadınları öyküleri kamuoyuna en dramatize edilmiş haliyle duyurulur, ama kadına şiddetin nedenleri ve bu nedenlerin ortadan kaldırılması için etkin çalışmalar ya lafta, ya kağıt üzerinde kalır. Günlük hayatlarımızdan da biliriz ki disiplinli bir sistem, bize uymaz.

Bu nedenle, bunun en büyük acısını yap-boz tahtasına dönmüş eğitim sistemimizde yaşarız. Siyasi emellere kurban edilen eğitim sistemimizdeki, bilimsel düşünebilen, evrensel değerlere sahip insan yetiştirme amacından uzak köklü değişiklikler yüzünden, köksüz bireyler yetiştirildiğinden, her türlü esintide savrulan bir toplum haline geldik.

Bir toplumu her şeyiyle ele geçirmek istiyorsanız, eğitim sistemine el atmalısınız. Bugün, Hükümetin başının derde girdiği konu da dersanelere soktuğu çomak yüzünden değil midir!

Dersaneler demek, okullarında yer alacak öğrenci potansiyeli demektir; okullar demek, yetiştireceği beyinler demektir; yetiştireceği beyinler, kurmak istediği iktidarın yöneticileri demektir; bu yöneticiler de bir ütopya olmaktan çıkaracağı ülkesinin, topyekûn toplumuyla şekillendiricileri demektir.

İbrahim Tatlıses'in bir sözüyle giriş yaptığım bu yazıda konuyu getireceğim nokta, sizi şaşırtabilir: bir ahşap yakma sergisinin bana düşündürdükleri tüm bunlar. Hiç kel alâkâ gelmesin!

Hüseyin Erbaş

Ördekli Kültür Merkezi'nde bu Cuma günü son bulacak bir sergi sözünü ettiğim. Posoflu Hüseyin Erbaş'ın, ahşap yakma tekniği ile yapılmış tablolarını görünce, özgeçmişinin kaleme alındığı afişi okumak istedim. İçtenliğe ne kadar yakınsa, yazım kurallarına o kadar uzak bir yazıydı. Doğru dürüst bir eğitim almamış olduğu besbelli bu kişinin henüz 2009 yılında varlığından haberdar olduğu bu sanatı, öz çabasıyla 5 yılda bu noktaya getirmiş olması, takdire değerdi.

Köyü Gönülaçan'dan, Tac Mahal'e kadar gözalıcı olduğu kadar, gönül de alan 40 çalışması ile sanatını icra etme savaşı veriyor Hüseyin Erbaş. Babası ve ağabeylerinin de taş ve ahşap oymacılığı konusundaki yetenekleri zanaatleriyle sınırlı kalsa da, Hüseyin Erbaş bu yeteneğini sanata dönüştürme konusunda kararlı davranmış.

Eşinin acımasız eleştirileri ve yön göstericiliği de devreye girince Erbaş bu işe tümden gönül vermiş. Bu yolda yardım alacağına inandığı kimi duysa, kapılarını da çalmışı; Hüsnü Züber'i tanımış bu süreçte. Bir başkası, resim öğretmeni Mustafa Gönül olmuş.

Resim yeteneği henüz ilkokuldayken fark edilmiş bu insanın, 45 yaşını aştığı döneminde bile bu savaşı verdiği düşünülürse, aradan geçen yıllarına hayıflanmamak, bir insan yüreği taşıyorsanız mümkün mü?

Bilâ ücret olanağı ile resimlerini sergileme olanağı bulduğu Ördekli Kültür Merkezi'nde, konuklarını işçi ücretiyle aldığı lokumla ağırlamaya çalışan Hüseyin Erbaş, sanatını daha geliştirmek için destek görmek istediğini söylüyor. Kiracı olduğu evinde yer darlığı yanı sıra, perde ve mobilyaların islenmemesi için çaba gösterdiğini de belirtmeden geçmiyor.

Basına da sitemli, "Reklam için para verilenlerin ardı sıra gidiliyor da bizim sesimize kulak veren yok", diyor. Hakikaten her bir şey üzerine ahkâm kesmek yerine, yapabileceğimiz oranında elimizden geleni esirgememenin bizi "insanlaştıracağını" unutmasak, ne güzel olur!