Zamansal benlik

Uykusundan yeni uyanmış gözlerini açmamak için sımsıkı kapalı tutan, içinden gelen mırıldanmaya dur diyemeyen muzip bir çocuk...

Ellerine her defasında ilk kez görür gibi bakan, kendisinden bir parça olduğunu algılamak için kendince küçük oyunlar oynayan küçük bir çocuk...

Her ağladığında yeni bir hayalin peşinden koşmaya değer olduğunu öğrenen istekli bir çocuk...

Bütün umutlarını ceplerine doldurup gülümsemesiyle çevresine dağıtmış güzel bir çocuk...

Zamanla tek tek umutlarını geri toplamaya çalışan, kendine kalmış umutları eski bir sandığa kilitleyen büyümüş bir çocuk.

Ya Nietzsche'nin "umut" hakkında söyledikleri doğruysa, Pandora'nın kutusunda kapalı kalmışsa, umut, işkenceyi uzatan kötülüklerin en büyüğüyse...

O zaman hisler de boş demektir. Ama hisler doğrudur. Ya da hislerin doğru olduğuna inanmak işkencenin uzunluğunun farkına varmadan umudu korumanın başka bir yoludur.

Hayat felsefesi demeyeceğim. Felsefe hayatın kendisinden oluşur ya da felsefelerimiz yaşadığımız hayatın kendisini oluşturur. Kısır döngü her düşünce. Düşünce de var olan zaman, zamanda yok olan düşünce gibi.

Yaşamak için var olan umut, umut için var olan yaşam gibi. Yazmak için var olan düşünce, düşüncenin sembolleşmiş harflerle yazıya dökülmüş hali gibi. En tanıdık şekliyle sevgisine muhtaç olunan sevgili gibi.

Nedir bu zamanla olan dertler?

Zamanı yakalama telaşı içine düşüp, geçen zamanın ardından yakınan sözler. Bir ömürlük yaşam yetmedi, saliselerine kadar ayırdık zamanı. Her nefesimizin ne kadar değerli olduğunu her saniye hem kendimize hem çevremize kanıtlama çabaları.

Zamanı yakalayamamak mı, zamanı dolduramamak mı? Her nefes geçen zamandan bir ziyan mı? Çözemediğimiz yegâne kavram zaman. İnsanların kendi kendilerini hapsettikleri yaşam süresi. Zamanın başlangıcı belli de sonu nerde?

Sadece bir kelimedir oysa. İnsan beyninin sınırsızlığından doğan sınır. Kendine sınır koyan kavram. Ne çelişkidir zaman, zamanı olmayan ruhta. Varlıkla yokluk arasında bilinmeyen dünyada. Zaman çok mu? Zaman yok mu?

Ölüm tınısı çalar kulaklarda zamanı kaybedince. Kimse duymak istemez, o yüzden zamana sarılır insan sorumsuzca, sıkı sıkıya. Kayıp zamanlar yaşamamak için çırpınır durur kayıp zamanlarda.

@pelinak08