Ölerek kazanıldı bu zafer!

Şimdiki gibi postal dahi bağlamadan biten değil, yıllar ve yıllar süren bir askerlik düşünün. Savaş üzerine savaş, cephe üzerine cephe. Koskoca imparatorluğun uçsuz bucaksız ellerinde oradan oraya savrulan sayısız asker.

Kimi döndü evine yıllar sonra, kimi kayıplara karıştı.

Nice türküler söylendi gelişlerine. Nice ağıtlar yakıldı gelmeyişlerine. Dönemeyenlerin soyları kurudu, kökleri kalmadı.

Savaşın zaferi kaç kişi öldürdüğün ile ölçülür ya hani, bir yandan da ölerek kazanılır zafer.

Destan yazılan dağlarda üst üste yığılmış paramparça bedenlerle. Ölmeden toprağa girenlerle. Ölüm emrine kayıtsız şartsız boyun eğenlerle. Savaşmaya ara verdiğinde düşmanınla sohbet edenlerle.

Üstelik aç, üstelik susuz, sabunsuz, çarıksız, potinsiz, yalın ayak.

Açılan top ateşine kolunu bacağını siper ederek.

Mermisi bittiğinde süngü takarak, göğüs göğüse çarpışarak.

Yanında çarpışan arkadaşının ölümünü yaşayarak, bir lâhza sonra da kendi ölümünü diğerlerine yaşatarak.

Kanıksanmış bir ölüm. Kanıksanmış bir savaş.

Hiç bitmeyecekmiş gibi gelen. Dünyadaki insanlar tarafından belki de hiç bilinmeyen.

Lâkin bizim için;

Vazgeçilmeyen, geçilemeyen, geçirtilmeyen.

Dağlara taşlara "Çanakkale Geçilmez" yazılıp yedi cihana belletilen.

Geldikleri gibi giderler deyip, geldiklerine bin pişman geri gönderilen.

Sonra ise,

Masalarda teslim edilen... 

****

Bugün yine aynı günler.

Vatan bölünmüş mezhebe, ırka, dile, dine.

Kurtuluş ölmekte ise ölüyoruz işte yine onar, yüzer.

Vatan'da birleşme zamanı şimdi yine, lakin birleşecek kim kaldı geriye?

Bir birleşebilsek...

O yüzdendir ki bölüyorlar bizi lime lime.

O yüzdendir ki çıkamıyorlar karşımıza mertçe.

O yüzdendir ki dolanıyorlar arkadan arkadan.

O yüzdendir ki içimize sızıp kırdırıyorlar bizi birbirimize.

Yüz yıldan fazla geçti üzerinden.

Bak gör,

Uyumadı düşman.

Kahpece ve sinsice bekliyor yine aç bir kurt misali etrafımızda...